ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤOΝ ΦΩΤΗ ΝΤΖΟΥΦΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Με οδύνη έμαθα το γεγονός την ημέρα της γιορτής μου.

«Χειρότερο νέο από αυτό που μου είπες δεν υπάρχει» ανάφερε κάποιος συγχωριανός μας.

Ο Φώτης Ντζούφρας γιος φτωχής και πολυμελούς οικογένειας, αλλά πλούσιας σε αξίες και αρετές, χωρίς ο ίδιος να έχει περάσει από πανεπιστημιακά έδρανα,…είχε έμφυτη την ευγένεια, την ανθρωπιά και την κοινωνική παιδεία.

Αυτοδημιούργητος, στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις, χωρίς να ξεφύγει από τις αξίες που του μετέδωσαν η οικογένειά του και ο φτωχός τόπος του.

Αγαπούσε το χωριό και έβρισκε πάντα χρόνο να το επισκεφτεί.

Ξεχώριζε για τη διάθεσή του για προσφορά και στήριξη των χωριανών. Ήταν παρών στις χαρές και στις λύπες.

Πρόεδρος για χρόνια, αγαπούσε και υποστήριζε το Σύλλογο και πάντα είχε την έννοιά του, γιατί πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο «θα διατηρήσουμε τους δεσμούς με τη γενέτειρα». Παρακινούσε το συγγενικό του κύκλο και τους χωριανούς να μην αποκοπούν από τις ρίζες τους.

Φρόντιζε στο πανηγύρι, στη Μεταμόρφωση - θεία λειτουργία, να είναι παρών, χωρίς αυτό να είναι εύκολο. 

Ο Φώτης, ήταν ο δικός μας άνθρωπος με χαμόγελο, ήρεμη φωνή, πράος, φιλική διάθεση, γεμάτος καλοσύνη. Ένας γνήσιος Ρουμελιώτης. Τη γνήσια χαρά του, όταν τον συναντούσες, την διέκρινες στο βλέμμα του, στο πρόσωπό του. Ένα πρόσωπο που ανήκε σε όλους. Η απώλειά του είναι αισθητή σε όλους. Δεν πενθεί μόνο η οικογένειά του, αλλά όλο το χωριό.

Σε κάθε επίσκεψή του στο Χαλίκι απαραίτητος προορισμός ήταν η "Τσούπρη" με το κρύο νερό και τις παιδικές αναμνήσεις. Αυτό το διαπίστωσα όταν ανεβαίναμε με άλλους συγχωριανούς στην "Τούμπα" τα μέρη που περπάτησε παιδί, ξυπόλυτος.

"Μέγα χωράφι", "Μέγα Λάκο", "Πετρούλες", "Τούμπα", είχε για κάθε σημείο και μια ιστορία να μας διηγηθεί.

Ενδιαφερόταν να μάθει και ρωτούσε τα παιδιά από ποια οικογένεια κατάγονται και έδινε χαρά ιδιαίτερα σε παιδιά φτωχά βγάζοντας από το πορτ μπαγκαζ, μπάλες, παιχνίδια, λιχουδιές.

Είμαι βέβαιος Φώτη ότι αυτή τη στιγμή αν με άκουγες θα μου έλεγες με μετριοφροσύνη: «Άστα τώρα Θανάση αυτά πέστα για άλλους δε με αφορούν εμένα και έλα να δούμε τι θα κάνουμε με το Χαλίκι».

Αυτός ήταν ο Φώτης μας.

Η ψυχή του Φώτη θα είναι χαρούμενη και από ψηλά θα βλέπει και θα αγαλλιάζει η ψυχή του όταν θα βλέπει τους οικείους του και τους χωριανούς του να στηρίζουν τις ρίζες. Η παρουσία του θα είναι αισθητή στο Χαλίκι.

Για την προσφορά του το Δ.Σ. αποφάσισε να ονομάσει την αίθουσα του Συλλόγου Φώτιος Ι. Ντζούφρας.

Τώρα πλέον ο Φώτης μας, πετά ελεύθερος στο χώρο των ιδεών, στον πνευματικό χώρο.

Και εμείς τον αποχαιρετάμε με οδύνη μαζί με την οικογένειά του και είμαστε βέβαιοι ότι «ητοιμάσθη σοι χώρος αναπαύσεως».

Εμείς αυτή τη δύσκολή ώρα προσευχόμαστε να σου χαρίζει ο Θεός την αιώνια ειρήνη που σου αξίζει.

Σε ευχαριστούμε όλοι για όσα μας προσέφερες και θέλω να είσαι ήσυχος πως θα σε θυμόμαστε πάντα με την ίδια αγάπη με την οποία μας περιέβαλλες.

Απευθύνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη σου οικογένεια.

Ας είναι ελαφρότατη η γη που θα σου προσφέρει από σήμερα την αγκαλιά της.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΧΑΛΙΚΙΩΤΩΝ