ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ο Σύλλογος Απανταχού Χαλικιωτών σας εύχεται 
Καλές Γιορτές και 
ευτυχισμένο το Νέο Έτος!

Η περιοχή Αποκούρου...

Το Απόκουρο είναι γνωστό από πολύ παλιά. Αναφέρεται για πρώτη φορά με την ονομασία του αυτή το 1520 στην"Ακολουθία και βίο του οσιομάρτυρα Ιακώβου του νέου". Οι ερευνητές συσχετίζουν το όνομα με τους ομηρικούςΚουρήτες, πρώτους κατοίκους της Αιτωλίας, και τη χώρα τους, την "Κουρήτιν γην".

Το Απόκουρο, αποκαλούμενο στην τουρκοκρατία και"Κουρήτιδα", εκτείνεται βορειοανατολικούς της λίμνης Τριχωνίδας, που είναι και το νότιο όριό του. Ανατολικά ορίζεται από τον ποταμό Φείδαρη, ενώ στα δυτικά από τα χωριά Σπαρτιάς, Κρύο Νερό και Μυρτιά. Προς τα βόρεια είναι το όρος Παναιτωλικό, που διαχωρίζει τη σημερινή επαρχία Τριχωνίδας από τον νομό Ευρυτανίας.

Η περιοχή του Αποκούρου αποτελεί κατά την οθωμανική κυριαρχία ιδιαίτερο κάζα, υπαγόμενο στο σαντζάκι της Ναυπάκτου. Πρώτη μνεία γι' αυτόν γίνεται το 1569 σε οθωμανικό κατάστιχο, ενώ δεύτερη κατά τα μέσα του ΙΖ΄ αιώνα. Στην τελευταία περίοδο της τουρκοκρατίας το Απόκουρο δεν είναι πλέον καζάς. Σύμφωνα με σαφή καταγραφή του Leake προσαρτάται ως τέταρτος ναχιγές στον καζά Καρπενησίου, αν και η ακριβής ημερομηνία της διοικητικής ένταξης του Αποκούρου στον καζά Καρπενησίου δεν είναι γνωστή.

Ο ναχιγιές Αποκούρου συγκροτείται από 23 χωριά με 2700 κατοίκους. Ό πληθυσμός για κάθε χωριό του ναχιγιέ κατανέμεται ως εξής:

Η Κοσίνα και η Χρυσοβίτσα έχουν αντίστοιχα από 500 κατοίκους, το Μεγαδένδρο, η Μπροστοβά (Καλλιθέα), τοΖευγαράκι, η Δερβέκιστα (Ανάληψη), το Μουρόσκλαβο(Σιταράλωνα) και το Πετροχώρι έχουν από 150 κατοίκους το καθένα, η Αμβρακία 100, η Ζαμπατίνα και το Κρύο Νερό από 75, ενώ ανά 50 κατοίκους έχουν τα χωριάΣπαρτιάς, Καλούδι, Παλαιοταξιάρχης, Αβαρίκος,Σιρτοβό (Αργυροπηγάδι), Κοσκινάς, Νησούλα,Τσεβέλιασα (Νεροχώρι), Μώκιστα (Αγία Σοφία) καιΜυρτιά και τέλος, από 25 κατοίκους έχουν ο Μπερίκοςκαι το Μοναστήρι. Οι στατιστικές όμως αυτές εγγραφές του Pougueville είναι ελλιπείς και μάλλον δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά δεδομένα. Φαίνεται ότι ο Pougueville δεν πέρασε από το χωριό μας το Χαλίκι (Δερίκοβο)  γι΄αυτό και δεν αναφέρει καμία πληροφορία. Οι κάτοικοι του Απόκουρου την εποχή αυτή είναι πολύ περισσότεροι, τουλάχιστον διπλάσιοι. Σε υπόμνημα τους οι ίδιοι προς την κυβέρνηση Καποδίστρια, το 1828, αναφέρουν ότι "οι Αποκουρίται προ της επαναστάσεως ήσαν οικογένειαι χίλιαι τριακόσια", περίπου 6500 κάτοικοι. Κι αυτή είναι η δημογραφική κατάσταση της περιοχής, ενώ ανακριβώς σημειώνεται ότι το Απόκουρο είχε 18.585 κατοίκους.

Ως πρωτεύουσα του ναχιγιέ παραδίδεται το χωριό Κοσίνα, αν και ορισμένοι αναγράφουν ως πρωτεύουσα τοΜεγαδένδρο, (γενέτειρα του Ευγενίου Γιαννούλη και του Κοσμά Αιτωλού). Αλλά αυτό ανάγεται σε προγενέστερους χρόνους, πολύ πριν την υπαγωγή του Απόκουρου ως τέταρτου ναχιγιέ στον καζά Καρπενησίου. Οι περισσότεροι κάτοικοι ζούσαν κυρίως από την κτηνοτροφία, ενώ μερικοί ασχολούνταν με την υφαντική. Κατά τις αρχές του ΙΘ΄ αιώνα οι εύφορες γαίες της περιοχής αποτελούσαντσιφλίκια του Βέλη πασά.

Το Απόκουρο εξακολούθησε και μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους να υπάγεται διοικητικά στην επαρχία Καρπενησίου.

ΠΗΓΗ: http://klepanafpaktias.blogspot.gr

Οι Βίδρες του Φίδαρη

.

H ευρωπαϊκή βίδρα (Lutra lutra) είναι ένα από τα πιο απειλούμενα σαρκοφάγα θηλαστικά και από τα λιγότερο μελετημένα είδη στην Ελλάδα. Zει κοντά σε ποτάμια, ρέματα, λίμνες και ακτές, αλλά δραστηριοποιείται κυρίως την νύχτα και για αυτό σπάνια γίνεται αντιληπτή από τον άνθρωπο. Ανήκει στην οικογένεια τωνΜουστελιδών (Μυιοϊκτίς), και συγγενεύει με την νυφίτσα και το κουνάβι. Είναι γνωστή και με τα ονόματα ποταμόσκυλο, ποτάμια βίδρα, κοινή βίδρα, ή βίδρα του Παλαιού Κόσμου, αλλά και ωςενυδρίδα. 

Έχει κορμί μακρύ, ελαστικό και μυώδες, με παχιά γούνα, που κρατά στεγνό το σώμα της. Τα πόδια της είναι κοντά. Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι σαφώς μεγαλύτερη και βαρύτερη. Οι ενυδρίδες κολυμπούν γρήγορα, κουνώντας την ουρά και το ευλύγιστο σώμα τους. Χρησιμοποιούν σαν κουπιά τα πίσω πόδια τους, που έχουν νηκτικές μεμβράνες.

Η ευρωπαϊκή βίδρα είναι το ευρύτερα απαντώμενο είδος βίδρας και το όνομα ευρωπαϊκή δεν ανταποκρίνεται στην ακτίνα κατανομής του, καθώς σε αυτήν περιλαμβάνονται τμήματα τόσο της Ασίας, όσο και της Αφρικής, πέραν της Ευρώπης. Θεωρείται εξαφανισμένο είδος στο Λιχτενστάιν, τις Κάτω Χώρες και την Ελβετία. Οι πυκνότεροι πληθυσμοί απαντώνται στην ακτή της Νορβηγίας. ΣτηνΕλλάδα θεωρείται ότι υπάρχει ένας από τους πυκνότερους πληθυσμούς βίδρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διάσπαση των πληθυσμών εμφανίζεται στην κεντρική Ελλάδα, ενώ μερικοί απομονωμένοι πληθυσμοί βρίσκονται στην Κέρκυρα και στην Εύβοια. Παρά την παρουσία της στους πιο κατάλληλους βιότοπους, περιλαμβάνεται στον κατάλογο των απειλούμενων ειδών της Ελλάδα στην κατηγορία τρωτό. 

Η διατροφή της συνίσταται κυρίως σε ψάρια, αλλά συμπεριλαμβάνονται επίσης πτηνά, έντομα, βάτραχοι και μικρότερα θηλαστικά. Η ποικιλία της διατροφής της προϋποθέτει καθαρούς όγκους νερού, στους οποίους περιλαμβάνονται λίμνες, ποτάμια, ρυάκια, όσο παρέχουν επαρκείς ποσότητες τροφής. Ζουν επίσης σε παράκτιες περιοχές, που διαθέτουν όμως πρόσβαση σε γλυκό νερό, το οποίο χρειάζονται για να καθαρίζουν τη γούνα τους.

Τους αρέσει να περιπλανώνται, ιδίως τη νύχτα, κυνηγώντας τη λεία τους και αναζητώντας νέους ψαρότοπους. Πολλές φορές παίζουν γλιστρώντας στη λάσπη των όχθεων ή στο χιόνι.

Οι βίδρες ζουν μόνες τους στα όρια της επικράτειάς τους, που ορίζεται από 1-40 χλμ, (συνήθης μέσος όρος περίπου 18 χλμ.) ανάλογα με την πυκνότητα της διαθέσιμης τροφής. Τα άρρενα και θήλεια άτομα ζευγαρώνουν οποιαδήποτε στιγμή του έτους μέσα στο νερό. Μετά από περίοδο κύησης 63 ημερών γεννιούνται 1-4 κουτάβια, εξαρτώμενα από τη μητέρα τους επί ένα περίπου έτος. Το αρσενικό ασχολείται πολύ λίγο ή και καθόλου με τη φροντίδα των νεογνών.

Η βίδρα κυνηγά συνήθως το βράδυ, ενώ περνά την ημέρα της σε λαγούμι με υποβρύχια είσοδο. Για αυτό και η παρατήρησή της είναι πολύ δύσκολη. Μόνο πρόσφατα οι ερευνητές της περιβαλλοντικής οργάνωσης του «Αρκτούρου» μπόρεσαν να μελετήσουν άτομα του είδους μετά από επίμονες και επίπονες προσπάθειες: χρησιμοποιώντας ειδικές κάμερες αλλά και καταγράφοντας έμμεσες ενδείξεις -όπως ίχνη και περιττώματα- επί τρία συνεχόμενα έτη, κατέγραψαν και μελέτησαν τις διατροφικές συνήθειες του είδους, τις κινήσεις του και τις απειλές που δέχεται. Η προσπάθεια αυτή είναι μια καλή αρχή σε έναν πραγματικά δύσκολο αγώνα για τις προσπάθειες επιβίωσης του είδους.

Από το δέρμα των ενυδρίδων κατασκευάζονται πολύ ακριβά γουναρικά. Στο παρελθόν την κυνηγούσαν για την γούνα της ή και για ...ψυχαγωγία, αλλά τώρα προστατεύεται ευρέως. Παρόλα αυτά η μεγαλύτερη απειλή για τη βίδρα συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος.

Οι σημαντικότεροι κίνδυνοι για την επιβίωση της βίδρας είναι η ρύπανση των ποταμών και των λιμνών, η αποξήρανση των υγροτόπων και τα υδροηλεκτρικά φράγματα. Η πληθώρα υδροηλεκτρικών φραγμάτων που αδειοδοτούνται σε ρέματα και ποτάμια της Χώρας μας- ακόμη και μέσα σε προστατευόμενες περιοχές- είναι σήμερα η κυριότερη απειλή γαι την επιβίωση της. Ωστόσο απειλή για τη βίδρα συνιστούν και η καταστροφή της παρόχθιας βλάστησης σε λίμνες και ποτάμια και η κατάκλιση των βιοτόπων από τεχνητούς ταμιευτήρες στα ποτάμια. Αν και αναφέρονται ακόμη και σήμερα περιστατικά παράνομης θήρας αυτά είναι σχετικά σπάνια. Απειλή αποτελεί όμως και η παράνομη αλιεία με την χρήση παράνομων και άκρως επικίνδυνων μέσων όπως είναι το χλώριο και οι δυναμίτες. 

Η παρουσία της βίδρας στον άνω ρου του Ευήνου είναι επιβεβαιωμένη και καταγεγραμμένη. Δυστυχώς αποδείξεις πέρα από προσωπικές μαρτυρίες φυσιολατρών υπάρχουν και από ασυνείδητους κυνηγούς που σκότωσαν βίδρες  είτε από περιέργεια είτε γιατί τις πέρασαν  για κουνάβια. Τα έργα της εκτροπής του Ευήνου επηρεάζοντας την οικολογική ισορροπία του ποταμού και των παρόχθιων βιοτοπών του, δεν έδωσαν την ευκαιρία στις βίδρες -όπως και σε πολλά άλλα είδη της πανίδας- να προλάβουν να προσαρμοστούν. Παρόλο που "δαπανήθηκαν" εκατομμύρια σε δραχμές τότε για την σύνταξη "Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων", τα χρήματα αυτά πρακτικά πήγαν "χαμένα": ακόμα και αυτές οι ελλιπείς μελέτες που συντάχθηκαν ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Ακόμη και σήμερα στον άνω ρου του Ευήνου συναντάς πεταμένα βαρέλια καυσίμων να σαπίζουν στις όχθες της λίμνης που υποτίθεται πως παρέχει καθαρό νερό στην Πρωτεύουσα της Χώρας. Εγκαταλελειμμένα φορτηγά σκουριάζουν δίπλα σε ρεματιές που καταλήγουν στην λίμνη, λάστιχα βαρέων οχημάτων και κάθε λογής σκουπίδια πεταμένα εδώ και εκεί, και η φύση να προσπαθεί να κλείσει τις πληγές της. 

Ακόμη και έτσι όμως υπάρχουν ελπίδες, τόσο για το ποτάμι όσο και για τις βίδρες του. Αρκεί να αφήσουμε την Φύση να κάνει την δουλειά της όπως αυτή ξέρει- αφού δεν είμαστε διατεθειμένοι να την βοηθήσουμε στο να επουλώσει γρηγορότερα τις πληγές της αυτές! Αρκεί να μην της προσθέσουμε όμως κι άλλες.

ΠΗΓΗ: http://konstantinosdavanelos.blogspot.gr

Διαβάστε έργα του Δημ. Λουκοπούλου: "Ποιμενικά" και "Γεωργικά της Ρούμελης" και "Πώς υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί"

1. Πώς υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί, 1927.  Δείτε το αρχείο στο: http://editions.academyofathens.gr/epetirides/xmlui/handle/20.500.11855/518

2. Αιτωλικαί οικήσεις, σκεύη και τροφαί Δείτε το αρχείο στο: http://editions.academyofathens.gr/epetirides/xmlui/handle/20.500.11855/474

1. Γεωργικά της Ρούμελης: Δείτε το αρχείο στο: http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/3/e/4/metadata-01-0000534.tkl
2. Ποιμενικά της Ρούμελης, 1930. Δείτε το αρχείο στο: http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/b/9/2/metadata-01-0000621.tkl 

Δημήτρης Λουκόπουλος

Ο Δημήτρης Λουκόπουλος γεννήθηκε στη Αρτοτίνα Δωρίδας, στις 30 Αυγούστου 1874, εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια κι' έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Ήταν το πρώτο, απ' τα εφτά παιδιά, του Αρτοτινού εμποροκτηματία Νικολάκη Λουκόπουλου και της Φροσύνης, το γένος Κότταρη  απ' το Δάφνο, την παλιά Βοστινίτσα.    Αφού συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στα Σάλωνα (Άμφισσα), γράφτηκε το 1889 , σε ηλικία δέκα πέντε χρονών στο Διδασκαλείο της Αθήνας. Στα 1892 βγήκε δάσκαλος και διορίστηκε στη Σαλαμίνα, την ίδια δε χρονιά, πήρε μετάθεση για το Θέρμο (Κεφαλόβρυσο) Τριχωνίδας όπου και υπηρέτησε για 33 χρόνια μέχρι το 1925, με μια ενδιάμεση διακοπή ενός χρόνου που υπηρέτησε στα Γρεβενά σαν Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων. Παντρεύτηκε τη Μαρία Βασιλοπούλου κι' απόκτησαν τέσσερα παιδιά.     Η μακρά διαμονή του στο Θέρμο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το πλούσιο λαογραφικό του έργο το έγραψε στο Θέρμο στην ευρύτερη περιοχή του οποίου πραγματοποίησε τις μελέτες και έρευνές του, τον πολιτογραφούν Αιτωλό. Στο Θέρμο έγραψε τα έργα του: "Στα βουνά του Κατσαντώνη", "Στ΄Αγραφα", "Γεωργικά της Ρούμελης", "Ποιμενικά της Ρούμελης", "Πως υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί" κλπ    Το 1925 αποσπάσθηκε στο Ιστορικό Λεξικό και πήγε στην Αθήνα, ένα χρόνο αργότερα τοποθετήθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο και στα 1930 στο Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο, μέχρι το θάνατό του, ήταν Γραμματέας της Λαογραφικής Εταιρίας.    Το Μάη του 1943 αρρώστησε ξαφνικά και στις 30 Ιουνίου 1943 πέθανε σε ηλικία 69 χρονών.    Οι κάτοικοι του Θέρμου και οι Αρτοτινοί, άντρες και γυναίκες, θυμούνται με αγάπη και συγκίνηση τον "Λουκοδάσκαλο", τον καταδεκτικό, ευγενικό, απλό, καλοσυνάτο χωριανό τους, τον ακαταπόνητο στρατοκόπο και φυσιολάτρη, χωμένο μέσα στα βιβλία και τα χαρτιά του η να κουβεντιάζει και ν' ακούει τις ιστορίες και τα παλιά τραγούδια των ηλικιωμένων χωριανών , κι΄ όπου γάμος, πανηγύρι κι' "αρρεβωνιάσματα», "προζύμια", "γικώματα " κι' όπου "μετζί" και " ζυγιαφέτι ¨να ξεψαχνίζει τους γεροντότερους για παλιά έθιμα , για παραδόσεις , προλήψεις , γνωμικά , παροιμίες και για όλες τις εκδηλώσεις της " τσοπάνικης " και " γεωργικής " ζωής .     Ξεσήκωνε τα μοιρολόγια, απ' τις χαροκαμένες μανάδες, γυναίκες κι' αδερφές, κι' όπου πετύχαινε οργανοπαίχτη καλό και τραγουδιστή, καθόταν κι' έγραφε τους "νηχούς " και τα "λόγια " απ' τ' αθάνατα δημοτικά μας τραγούδια.       Όπως γράφει ό Δημήτρης Σταμέλος: "Πλούσια λογοτεχνικά στοιχεία, ιδίως στα ταξιδιωτικά του κείμενα, έχει το έργο του Δημήτρη Λουκόπουλου. Ή γλαφυρή και παραστατική περιγραφή του, ή κοφτή και αδρή φράση του, οι ποικίλες χρωματικές εναλλαγές του λόγου, πού συγκλίνουν όλες σε μια πηγή, στην ομορφιά του λαϊκού΄λόγου, με κείνο τον δημιουργικό χυμό του, δίνουν περίσσια ομορφιά στα κείμενά του. Ή άνεση της περιγραφής του, οι λυρικές του παρενθέσεις, ή διοχέτευση ηρωικού στοιχείου στο κείμενο, ή καθαρότητα της γλωσσικής του ιδιομορφίας, συνθέτουν μιαν αρμονία συνόλου πού ενθουσιάζει και συγκινεί". ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ Αιτωλικαί οικήσεις, σκεύη και τροφαί, 1925. Φως από τούς μύθους μας, 1926. Ποια παιγνίδια παίζουν τα ελληνόπουλα, 1926. Πώς υφαίνουν και ντύνονται οι Αιτωλοί, 1927. Ποιμενικά της Ρούμελης, 1930. Στ' Άγραφα, 1930. Ό ρουμελιώτης καπετάνιος του 1821 'Ανδρίτσος Σαφάκας και τό αρχείο του, 1931. Στά βουνά του Κατσαντώνη, 1934. Γεωργικά τής Ρούμελης, 1938. Νεοελληνική μυθολογία, ζώα-φυτά, 1940. Μετά τον θάνατο του, εκδόθηκαν στη σειρά των εκδόσεων του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, δύο εργασίες του, με προσθήκες του Δ. Πετρόπουλου: «Ή λαϊκή λατρεία τών Φαράσων» (1949) και του Δ. Λουκάτου: «Παροιμίες των Φαράσων» (1951).

http://www.epoxi.gr/persons57.htm

http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/1/a/e/metadata-01-0000538.tkl Φορέας Πανεπιστήμιο Κρήτης,  Συλλογή Ανέμη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών σπουδών

ΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥΣ

Του Ηλία Προβόπουλου

Τα μανιτάρια είναι ένα κομμάτι του κόσμου μας που πολλαπλασιάζονται με μικρούς, σχεδόν αόρατους σπόρους που πέφτουν από το ώριμο φυτό και παραμένουν στο έδαφος μέχρι να δημιουργηθούν εκείνες οι ειδικές συνθήκες που θα το βοηθήσουν να βλαστήσουν πάλι.

Πολλούς δε από αυτούς τους σπόρους τους που μόνο ένας ειδικός και μετά από πολύ προσεκτική παρατήρηση θα διέκρινε, παρασύρει το νερό, ο αέρας ακόμη ή είναι δυνατόν να μεταφερθούν και στα πέλματα των άγριων ή των ήμερων ζώων ή τα φτερά των πουλιών σε άλλο σημείο και σαν βρουν κατάλληλο έδαφος, να βλαστήσουν.
Θεωρητικά, τα μανιτάρια, μιας και είναι άπειρα, θα μπορούσαν να κατακλύσουν τον κόσμο αλλά έχει προνοήσει φαίνεται ο θεός και η εξάπλωσή τους περιορίζεται και έτσι αποφεύγεται η ραγδαία αποσύνθεση όλων των άλλων ειδών γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους: Φυτρώνουν και αναπτύσσονται εκεί που έχει σταματήσει η ζωή και αναπτύσσουν τέτοιες χημικές και μηχανικές διεργασίες που αποδομούν τις οργανικές ύλες σε απλά στοιχεία και για τούτο ο ρόλος τους στο οικοσύστημα είναι τεράστιος και απαραίτητος.
Πολλές φορές δε, ορισμένα είδη μανιταριών αναπτύσσονται όταν υπάρξουν κατάλληλες συνθήκες πάνω σε ζωντανά φυτά και ανάλογα το είδος τους, τα υποστηρίζουν ή αργά - αργά τα σκοτώνουν. Είναι και αυτός ένας άλλος ρόλος, σπουδαίος επίσης γιατί έτσι αραιώνουν το δάσος και οι παρενέργειες αυτής της συμβίωσης δίνουν την ευκαιρία σε άλλα είδη να φωλιάσουν πάνω στο τραυματισμένο δέντρο και να επιβιώσουν τρώγοντας κυριολεκτικά τις σάρκες του μέχρι αυτό να μετατραπεί σε σκόνη και λίπασμα.
Αυτά τα ολίγα για τα μανιτάρια που αυτές τις ημέρες έχουν πλημμυρίσει την ελληνική ύπαιθρο και στην αναζήτηση τους έχουν αποδωθεί πολλές παρέες φίλων ο οποίοι τα γνωρίζουν καλά και προσέχουν γιατί δεν είναι και όλα τόσο αθώα και μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις σε όποιον τα καταναλώσει. Οι ίδιοι πάλι προσέχουν όταν τα συλλέγουν ώστε ο αόρατος σπόρος τους να πέσει στο έδαφος για να συνεχίσει το είδος τους να υπάρχει και μαζί με την ευχαρίστηση που μας δίνουν όταν τα ανακαλύπτουμε στο δάσος να κάνουμε και ωραίους παραλληλισμούς με τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας…

ΠΗΓΗ: evrytanikospalmos.blogspot.gr

Απόκουρο. Παλαιότερη ονομασία της ορεινής Τριχωνίδας που περιλάμβανε και το Χαλίκι

Απόκουρο. Παλαιότερη ονομασία της ορεινής περιοχής στα ΒΑ της λίμνης Τριχωνίδας, στον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Οριζόταν από τους ποταμούς Αχελώο και Εύηνο, το όρος Παναιτωλικό και τη λίμνη Τριχωνίδα και σήμερα ονομάζεται επίσημα Θέρμο (βλ. λ.). Ωστόσο, μελετητές της ιστορίας συνδυάζουν την ύπαρξη ενός αρχαίου λαού της περιοχής, των Κουρητών (Στράβων, Ι’ 45 1 § 5), με την ονομασία των κατοίκων της επαρχίας των Αποκουριτών. Οι Κουρήτες (βλ. λ.) κατοικούσαν στην περιοχή μαζί με τους Ευρυτάνες, τους Αγραίους και στους Οφιείς γύρω από το Θέρμο, κέντρο της αρχαίας Αιτωλίας.
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας το Α. είχε περίπου 3.000 κατοίκους, οι οποίοι ζούσαν σε 20 χωριά και οικισμούς. Υπαγόταν εκκλησιαστικά στη μητρόπολη Ναυπακτίας. Στη διοικητική μεταβολή που ακολούθησε τα πρώτα χρόνια μετά την Επανάσταση (1836), η επαρχία Α. αποτέλεσε μέρος της γενικής διοίκησης Καρπενησίου-Κραβάρων και Α. Στον νέο διαχωρισμό που έλαβε χώρα δέκα χρόνια αργότερα, η επαρχία Α. καταργήθηκε και διαμοιράστηκε ανάμεσα στις επαρχίες Ναυπακτίας και Τριχωνίδος. Έως το 1932, η περιφέρεια ονομαζόταν Κουρήτις. Σήμερα, υπάγεται διοικητικά στον δήμο Θέρμου.
Στην περιοχή υπήρχαν πολλά μοναστήρια που άκμασαν στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπως αυτά της Αγίας Παρασκευής, της Μυρτιάς και του Παντοκράτορα.

ΠΗΓΗ: http://www.ygeiaonline.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=8602:apokoyro

ΤΟ XAΛΙΚΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1998

 Της Ιώννας Κ. Τσώρακα

Κάθε τόπος, κάθε λαός έχει τη δική του ιστορία, τα δικά του ήθη και έθιμα τις δικές του παραδόσεις. Έτσι και το δικό μας χωριό έχει  την ιστορία του.

Μέχρι το 1931 μαζί με τους συνοικισμούς Μαχαλά, Νεροσύρτη, Μπερίκο, Τζεβελιάσα, Κοσκινά, Σαμπατίνα υπαγόταν στην κοινότητα Μπερίκο, (σημερινό Δρυμώνα). Είναι αξιοσημείωτο ότι μέχρι το 1928 το Χαλίκι είχε το όνομα Δερίκοβο και πήρε το όνομα Χαλίκι [με το Προεδρικό Διάταγμα, ΦΕΚ 81, 14/5/1928],  από το απέναντι βουνό που έχει το ίδιο όνομα. Σύμφωνα με τα στοιχεία το 1912, [ΦΕΚ 261, 31/8/1912], το Δερίκοβον είχε 187 κατοίκους, ο Νεροσύρτης 81, ο Μπερίκος 394 και η Κοσκινά 149. Σήμερα 2013…το χωρίο μας έχει γύρω στους 20? μόνιμους κατοίκους οι οποίο είναι άνω των 80 ετών (εκτός από τον Θανάση Ν. Ντζούφρα…)

Τώρα το Χαλίκι αναγνωρίζεται ως κοινότητα Χαλικίου Αμβρακίας, της επαρχίας Τριχωνίδας, του νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας, και περιλαμβάνει τους συνοικισμούς Χαλίκι, Δάφνη, πρώην Μαχαλάς, και Νεροσύρτης, με Προεδρικό Διάταγμα. [ΦΕΚ 303, 31\8\1931] και απέχουν μεταξύ τους γύρω στα 6 χιλμ.

Είναι χτισμένο στις πλαγιές της οροσειράς του Παναιτωλικού, και έχει υψόμετρο 950μ. Έχει πολλές φυσικές ομορφιές. Είναι γεμάτο από έλατα, πλατάνια, βελανιδιές, κέδρα, πουρνάρια, λεύκες, κρανιές, καστανιές, μηλιές, δαμασκηνιές, κορομηλιές, καρυδιές αλλά και διάφορα άγρια φυτά και θάμνους, όπως αγριοτριανταφυλλιές, αγριολούλουδα, φτέρη, βατομουριές, ρίγανη, τσάι βουνού και άλλα.

Από την αρχαιότητα η περιοχή αυτή ήταν μέρος της Αιτωλίας που βρισκόταν σ’ ένα τρίγωνο. Από τα βουνά των Αθανάτων, σημερινά Άγραφα, Τυμφρηστού, Οξιάς, Κόρακα και τους ποταμούς Δάφνο, σημερινό Μόρνο και Αχελώο.

Το εσωτερικό του τριγώνου αυτού διασχίζουν από άλλες οροσειρές όπως την Χελιδώνα, την Καλιακούδα, 2104μ, τα  Αραποκέφαλα, 1927μ, τον Ζυγό, το Βελούχι 2318μ και άλλα.

Η αρχαία Αιτωλία [πηγή: Η Αρχαία Αιτωλία, έκδοση Αθήνα 1939, του Κωνσταντίνου Στεργιόπουλου, σελίδα 25], γράφει ότι, τα πρώτα προελληνικά φύλα εμφανίστηκαν στην Αιτωλία το 2600-2000π.Χ. όπου υπάρχουν μόνον τα πρωτοελληνικά τοπωνύμια αποδιδόμενα εις λαούς, οι οποίοι είναι γνωστοί με το γενικόν όνομα Προέλληνες ωρμήθησαν προς τους Κάρας και τους Λέλεγας της παραδόσεως..... επροχώρησαν μέχρι το εσωτερικό της Αιτωλίας, όπου σχετικώς εύρον κατάλληλον και επαρκή γην.... Οι πρώτοι κάτοικοι της Αιτωλίας είναι οι Κουρήτες....

 Ο Θουκυδίδης, Γ4 – 94,  αποκαλεί αυτόν τον λαό λιτό, πολεμικό, ατίθασο και σκληραγωγημένο αλλά και πολύ φτωχό λαό.

Η μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός, 1925, Τόμος Β, σελίδα 18, γράφει ότι: Οι πεδινοί  χρειαζόντουσαν πάντα περισσότερους καλλιεργητές και οι φτωχοί βουνίσιοι αναζητούσαν χειμαδιά για τα κτήνη των και περισσότερους πόρους ζωής, που αυτό συνεχίζεται και σήμερα.

Αυτό βοήθησε την ανάπτυξη του Θέρμου που βρίσκεται στα όρια της ορεινής και πεδινής Αιτωλίας, έγινε σύντομα και το θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο της.

Το Χαλίκι που απέχει από το Θέρμο περίπου 30 χλμ. σίγουρα υπήρχε από εκείνη την εποχή. Συναντά κανένας πολλά ασυνήθιστα κεραμίδια σε όλη την περιοχή και κυρίως στις τοποθεσίες Κερασιά και Κεραμίδια, όπου λέγεται ότι υπήρχε κεραμοποιείο και αν σκάψει κάποιος θα βρει πολλά και άθικτα κεραμίδια. Επίσης έχουν βρεθεί  πέτρινα πιθάρια, που βρίσκονται ένα στο Παλιοκκλήσι και ένα άλλο στην Γκούστα, στο σπίτι του Χρ. Καλλιακμάνη.  Ακόμη στις τοποθεσίες Κελιά, Τούρκο, Παλιοκκλήσι υπάρχουν πέτρες έτσι τοποθετημένες ώστε να μοιάζουν με αρχαίους τάφους. Ακόμα έχουν βρεθεί κατά καιρούς, τάφοι  με οστά μέσα σε κεραμίδια, στις περιοχές, Κελιά, Κερασιά, Σιταράκι, Σπουριά, Παλιόγουρνα κ. α.

Ο Κ. Μαραγιάννης, καθώς αναφέρει [πηγή:Το Αργυρό Πυγάδι, Γκιρτοβός, του Κ. Μαραγιάννη, Εκδοση Μυρτιά, Αγρίνιο 1997], ότι το 1928 στη συμβολή του ποταμού Φείδαρη, βρέθηκε το άγαλμα του Ήφαιστο, που σήμερα κοσμεί το Μουσείο των Αθηνών. Στη συνέχεια μας λέει ότι στην τοποθεσία ‘Παππούλη τ’ άλώνι’ βρέθηκαν περικνημίδες Αιτωλού Στρατηγού, όπως και νομίσματα της Αιτωλικής Συμπολιτείας, του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου  που βρέθηκαν βορείως της εκκλησίας,  Μ. Σωτήρος.

Συμπληρώνει, ο Κ. Μαραγιάννης, ότι στη θέση Σαμάρι στη στροφή υπήρχε κάστρο της Αιτωλικής Συμπολιτείας το οποίο γκρεμίστηκε στον εμφύλιο πόλεμο από τους στρατιώτες του Ιωάννη Παπαγεωργίου ή Γανωμένου.  

Τίτορμος ο Αιτωλός, το έμβλημα του Παναιτωλικού

Στο 40ο άρθρο του καταστατικού με το οποίο ιδρύθηκε ο Παναιτωλικός αναφέρεται: «Η σφραγίς του συλλόγου φέρει εν τη στεφάνη του τον τίτλο του συλλόγου και εν τω μέσω το έτος της ιδρύσεώς του και ήρωα αιτωλόν». Πότε αποφασίσθηκε ο Τίτορμος ως έμβλημα; Παραμένει άγνωστο. Στην παρούσα έρευνα τον συναντάμε πρώτη φορά σε δελτίο μέλους το 1931. Ποιος ήταν ο Τίτορμος; Αυτό είναι γνωστό.

Στην Ολυμπία τον 6ο π.Χ. αιώνα κι ενώ ο Μίλων ο Κροτωνιάτης στεφανωνόταν για 5η φορά ολυμπιονίκης στην πάλη, άκουσε φιλάθλους να φωνάζουν: «Αν ήταν εδώ ο Τίτορμος, δεν θα ήσουν νικητής». Ο Μίλων, σπουδαίος αθλητής, μεταξύ 540 – 516 π.Χ. κέρδισε 6 Πύθεια, 9 Νέμεα, 10 Ίσθμια και 6 Ολυμπιάδες στην πάλη και δίκαια θεωρούνταν ο δυνατότερος άνθρωπος της εποχής του. Σεμνός άνθρωπος ο ίδιος, δεν άντεξε την αμφισβήτηση, ρώτησε, έμαθε, πέρασε τον Πατραϊκό και συνάντησε τον Τίτορμο στις όχθες του Εύηνου ποταμού. Ο Τίτορμος ήταν βουκόλος, δηλαδή βοσκός άγριων ταύρων, φιλόξενος, πράος και ευγενής.
Ο Μίλων, λοιπόν, τον έπεισε να αποδείξει τη δύναμή του. Ο Τίτορμος πήδηξε στην κοίτη του Εύηνου και αφού μετακίνησε έναν τεράστιο βράχο, τον έφερε στα γόνατά του, τον σήκωσε ψηλά και τον πέταξε «8 οργιές μακριά». Στη συνέχεια προσπάθησε να κάνει το ίδιο και ο Μίλων , αλλά μάταια. Αποκαμωμένος, χαμήλωσε το βλέμμα και με σεβασμό ασπάστηκε τον Τίτορμο.
Λέγεται ότι ο Τίτορμος, μετά από προτροπή φίλων και θαυμαστών του προέβη και σε δεύτερη επίδειξη δύναμης παρουσία του Μίλωνα. Έπιασε δύο άγριους τάυρους από τα κέρατα, έναν με το κάθε χέρι και τους καθήλωσε. Ακόμη, λέγεται ότι η φιλοξενία του Τίτορμου ολοκληρώθηκε με πλούσιο φαγοπότι που πρόσφερε τόσο στον Μίλωνα και τη συνοδεία του, όσο και σε φίλους και θαυμαστές, σφάζοντας ταύρους από το κοπάδι του.
Έκτοτε η φήμη του Τίτορμου διαδόθηκε σε όλο τον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο, έγινε θρύλος και λαϊκός ήρωας στον τόπο του, την Αιτωλία και έμεινε πλέον γνωστός ως «Τίτορμος Αιτωλός, ούτος άλλος Ηρακλής»

Ίσως το πρώτο σκίτσο του Τίτορμου (1931) σε δελτίο αθλητή (σημ. το «Φ» δεν έχει προστεθεί ακόμη)

Στο 40ο άρθρο του καταστατικού με το οποίο ιδρύθηκε ο Παναιτωλικός αναφέρεται: «Η σφραγίς του συλλόγου φέρει εν τη στεφάνη του τον τίτλο του συλλόγου και εν τω μέσω το έτος της ιδρύσεώς του και ήρωα αιτωλόν».
Πότε αποφασίσθηκε ο Τίτορμος ως έμβλημα; Παραμένει άγνωστο. Στην παρούσα έρευνα τον συναντάμε πρώτη φορά σε δελτίο μέλους το 1931. Ποιος ήταν ο Τίτορμος; Αυτό είναι γνωστό.
Στην Ολυμπία τον 6ο π.Χ. αιώνα κι ενώ ο Μίλων ο Κροτωνιάτης στεφανωνόταν για 5η φορά ολυμπιονίκης στην πάλη, άκουσε φιλάθλους να φωνάζουν: «Αν ήταν εδώ ο Τίτορμος, δεν θα ήσουν νικητής». Ο Μίλων, σπουδαίος αθλητής, μεταξύ 540 – 516 π.Χ. κέρδισε 6 Πύθεια, 9 Νέμεα, 10 Ίσθμια και 6 Ολυμπιάδες στην πάλη και δίκαια θεωρούνταν ο δυνατότερος άνθρωπος της εποχής του. Σεμνός άνθρωπος ο ίδιος, δεν άντεξε την αμφισβήτηση, ρώτησε, έμαθε, πέρασε τον Πατραϊκό και συνάντησε τον Τίτορμο στις όχθες του Εύηνου ποταμού. Ο Τίτορμος ήταν βουκόλος, δηλαδή βοσκός άγριων ταύρων, φιλόξενος, πράος και ευγενής.
Ο Μίλων, λοιπόν, τον έπεισε να αποδείξει τη δύναμή του. Ο Τίτορμος πήδηξε στην κοίτη του Εύηνου και αφού μετακίνησε έναν τεράστιο βράχο, τον έφερε στα γόνατά του, τον σήκωσε ψηλά και τον πέταξε «8 οργιές μακριά». Στη συνέχεια προσπάθησε να κάνει το ίδιο και ο Μίλων , αλλά μάταια. Αποκαμωμένος, χαμήλωσε το βλέμμα και με σεβασμό ασπάστηκε τον Τίτορμο.
Λέγεται ότι ο Τίτορμος, μετά από προτροπή φίλων και θαυμαστών του προέβη και σε δεύτερη επίδειξη δύναμης παρουσία του Μίλωνα. Έπιασε δύο άγριους τάυρους από τα κέρατα, έναν με το κάθε χέρι και τους καθήλωσε. Ακόμη, λέγεται ότι η φιλοξενία του Τίτορμου ολοκληρώθηκε με πλούσιο φαγοπότι που πρόσφερε τόσο στον Μίλωνα και τη συνοδεία του, όσο και σε φίλους και θαυμαστές, σφάζοντας ταύρους από το κοπάδι του.
Έκτοτε η φήμη του Τίτορμου διαδόθηκε σε όλο τον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο, έγινε θρύλος και λαϊκός ήρωας στον τόπο του, την Αιτωλία και έμεινε πλέον γνωστός ως «Τίτορμος Αιτωλός, ούτος άλλος Ηρακλής»

ΠΗΓΗ : ΑγρίνιοCulture

panetolikosac.gr ΥΛΙΚΟ : ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΕΡΙΚΛΗ ΧΑΤΖΗ

Βουνά μου εσείς περήφανα

Γιάννης .Ν. Κουλοτούρος

Βουνά μου εσείς πανέμορφα, καθάρια, ανταριασμένα, που σε πλαγιές λοφάκια σας στέκουνε σκαλωμένα, τα φτώχο-χωριουδάκια μας, που αιώνες μας φυλάτε … να ’στε καλά να ορθώνεστε, μνήμες να μας ξυπνάτε … κι εκείνα τα σπιτάκια μας τα έρμα, τα καημένα, στην αγκαλιά σας κλείστε τα, για να μην νοιώθουν ξένα.

Θεριόψυχοι μου γίγαντες με φαλακρό καυκί σας … και άλλα με την κόμη σας στο πράσινο του ελάτου, του κέδρου την απόχρωση, του πουρναριού, του σκίνου και της οξιάς το πύρωμα, του θυμαριού το μύρο … που αψηφάτε αέρηδες, σεισμούς, πλημύρες, χιόνια …πάντα μες την καρδούλα μας το νόστο να κρατάτε και στη γενέθλια τη γη, πίσω να μας γυρνάτε.

Βουνά μου κακοτράχαλα, όλα σα σμιλεμένα, παρθένα και απόκρημνα μες των πουλιών τις νότες, των αγριμιώνε τις κραυγές … αητών αραξοβόλι … τ’ ανθρώπου το δρασκέλισμα στων κάστρων σας τις πόρτες, παντοτινά να αισθάνεστε, πατρώας γης ιππότες.

Βουνά μου εσείς δαφνοστεφή, με αίμα ποτισμένα … τάφοι αντρειωμένων μας που πέσαν για πατρίδα ή στον εμφύλιο σπαραγμό απ’ αδερφών το χέρι … ποτέ μην ξαναζήσετε στιγμές σαν κειές στο χρόνο … πόνων, θανάτων, οιμωγών, μανάδων το χαμπέρι … ο τόπος τούτος ρήμαξε, κανείς δεν περισσεύει.

Βουνά μου εσείς αθάνατα, που όλα τα γροικάτε κι όλα τα καταγράφετε σε κειά σας τα κιτάπια … απ’ αλλαγές των εποχών, καημούς, χαρές ανθρώπων, που ρίζωσαν, που ρήμαξαν στου χρόνου μας τη δύνη … κι όλους ονοματίζετε στα τόσα λιθαράκια, των σπλάχνων σας σαν φεύγουνε, η μνήμη τους να μείνει.

Βουνά μου απ’ τις ράχες σας ανατολή και δύση, του ήλιου στο στερέωμα εκεί έχω γνωρίσει, τόσο πανώριες, ήρεμες … και γύρω τον ορίζοντα γιατί είχατε κλεισμένο … τώρα … στην εποχή των «σκουπιδιών» που ζω, καταλαβαίνω.

Βουνά μου εσείς δροσοπηγών, νερών κρουσταλλιασμένων, που ξεδιψούν στο διάβα του τον κάθε στρατοκόπο, να παίρνει δύναμη, πνοή … και κειό τους το κελάρυσμα, φωνές των περασμένων λες του ξυπνούν που του ιστορούν πως ήτανε ο τόπος σαν έσφυζε από ζωή.

Βουνά μου με ξωκλήσια μας στο κάθε σας λοφάκι … «φωλιές» αγίων, ασκητών, μαρτύρων μας της πίστης … που γέμιζαν στη χάρη τους και στο μονοπατάκι του καθενός δεν μπόραγες ούτε να ξεμυτίσεις … τώρα, ελάχιστους θα ιδείς σε μνήμη τους ή βόλτα … μισόκλειστοι κι οι δρόμοι τους από κλαριά και χόρτα.

Βουνά μου εσείς που σκύβατε σα νιός να σας ανέβω, σε εκδρομές μαθητικές, κυνήγια και πορείες … για μάζεμα της ρίγανης και του τσαγιού τους κλώνους … σα γέρασα κι απόκαμα, ψηλώνετε το βλέπω … και τις στιγμές όλες εκειές, μόνο αναμοχλεύω.

Βουνά μου εσείς αγέραστα απ’ τη φθορά του χρόνου, μην είδατε τα νιάτα μου να μου τα φέρτε πίσω … να σας σιμώσω και να ’ρθω ψηλά εκεί απάνω … κι αφού μια μέρα ολόγιομη γυρίσω κι ατενίσω … τις ομορφιές ολόγυρα όλες μόλις χορτάσω … να γύρω σε μια ράχη σας κι εκεί να ξεψυχήσω.

Βουνά μου βουνά μου ....Κραβαρίτικα ....μιάς γης π’ αργοπεθαίνει … τη μια … κι από «ρομαντικούς» την άλλη ανασταίνει … στείλτε την αύρα, τη δροσιά, την κάθε σας ανάσα … σ’ όλης της γης τα πέρατα και κάντε κόσμος νά ’ρθει και να ριζώσει απάνω σας, φευγάτος ντόπιος, ξένος … στον τόπο μας που από ομορφιές, παντού είναι ζωσμένος.

ΠΗΓΗ: e-nafpaktia.gr

Υπό έλεγχο η φωτιά

Υπό έλεγχο τέθηκε από τις πυροσβεστικές δυνάμεις η φωτιά που ξέσπασε χθες το πρωι στη θέση Μεγα Λάκο. Κινητοποιήθηκαν 6 αυτοκίνητα, δύο αεροπλάνα πετζετέλ και ένα ελικόπτερο αλλά και 10 άτομα πεζοπόρων πυροσβεστών.  Η φωτιά έκαψε συνολικά  περίπου 10 στρέμματα καθαρό δάσος. Εξακολουθούν να παραμένουν στο σημείο δυνάμεις για να κατασβήσουν και τους τελευταίους κορμούς που εξακολουθούν να καίνε

Φωτιά στην περιοχή Μέγα Λάκο Τούμπας

Η φωτιά που ξέσπασε στην περιοχή Μέγα Λάκο βρίσκεται σε ύφεση. Η περιοχή είναι δύσβατη και οι δυνάμεις πυρόσβεσεις προσπαθούν να... προσεγγίσουν το σημείο.

Στην πυρκαγιά επιχειρούν δέκα άνδρες της ΠΥ Αγρινίου και του κλιμακίου Θέρμου με πέντε οχήματα, ενώ απο αέρος βοηθούν την κατάσβεση δυο αεροσκάφη και ένα... ελικόπτερο

Στο σημείο απο την πρώτη στιγμή βρέθηκε και συντονίζει ο Διοικητής της Πυροσβεστικής Αγρινίου κ.Χριστόφορος Μπόκας ο οποίος σε επικοινωνία που είχε μαζί του πριν λίγο το PrasiaOnline τόνισε την δυσκολία προσέγγισης των πεζοπόρων τμημάτων σε υψόμετρο 1400 μέτρων περίπου ενώ επισήμανε ότι η φωτιά καίει Έλατα και θάμνους.

5o ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΧΑΛΙΚΙΩΤΩΝ ΔΗΜΟΥ ΘΕΡΜΟΥ ΑΙΤ/ΝΙΑΣ

Ο Σύλλογος Απανταχού Χαλικιωτών Τριχωνίδας Αιτ/νίας οργανώνει το 5^ο Αντάμωμα με σκοπό τη σύσφιξη των σχέσεων, τη διατήρηση της παράδοσης, την ανταλλαγή απόψεων και τη γνωριμία των νέων και φίλων, του χωριού μας στο Χαλίκι. Προκειμένου να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι θα πραγματοποιηθούν οι παρακάτω εκδηλώσεις:

1         «ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑΣ» 

Ø  Την Παρασκευή  16 Αυγούστου πεζοπορία ως την Παναγία την Προυσιώτισσα. Ώρα αναχώρησης 07:00 π.μ. από τον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Ø  Οι συμμετέχοντες καλούνται να μεριμνήσουν για την επιστροφή τους.

2         ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Ø  Το Σάββατο 17 Αυγούστου 08:00 – 12:30 εθελοντική εργασία (τοποθέτηση παραδοσιακών πινακίδων, καθαρισμός μονοπατιών…)

 3    ΑΝΤΑΜΩΜΑ

Ø   Το Σάββατο 17 Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση στο χώρο  του Συλλόγου, δίπλα από τον Ι.Ν. Μεταμόρφωσης Του Σωτήρος, που θα περιλαμβάνει:

1. 18:30: Εσπερινός-Αρτοκλασία
2. Ρίξιμο λιθαριού
3. Αθλητικές δραστηριότητες
4.  «ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΧΑΛΙΚΙΩΤΩΝ». Θα προβληθούν από προτζέκτορα                                      φωτογραφίες κατοικιών των Χαλικιωτών.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Κάθε οικογένεια να φέρει το φαγητό της για την ίδια, αλλά και για ανταλλαγή μεταξύ των οικογενειών για το τραπέζι της συνάντησης.

·    Επειδή τα τραπεζοκαθίσματα του Συλλόγου δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του Ανταμώματος παρακαλούμε τις οικογένειες να φέρουν δικά τους.

·        Ο Σύλλογος θα προσφέρει το κρασί.

·   Όσοι επιθυμούν και έχουν την δυνατότητα να κατασκευάσουν παραδοσιακά παιχνίδια , αυτοσχέδια μουσικά όργανα, αυτοσχέδια παραδοσιακά αντικείμενα-εργαλεία για να εκτεθούν στην αίθουσα του Συλλόγου.

·      Για την επιτυχία της αντάμωσης είναι απαραίτητη η εθελοντική προσφορά όλων μας.

             Ο πρόεδρος:  Αθανάσιος Κ. Ρισβάς   

             O Γεν. Γραμματέας: Σωτήριος Ε. Ντζούφρας 

Διαχρονική Επικαιρότητα

Κωνσταντίνου Π. Ντζούφρα Φιλολόγου

‘Οταν κάποιος είναι παρών, ούτε να τον κατηγορείς, ούτε να τον επαινείς. Διότι το πρώτο φέρει έχθρα και το δεύτερο κολακεία.

ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ

Η ευκαμψία είναι χάρη για το σώμα, αρετή για το πνεύμα, αλλά ελάττωμα για τη συνείδηση.

ΣΤΟΒΑΙΟΣ

Ο υπερόπτης δεν έχει Θεό, ο φθονερός δεν έχει γείτονα, ο οργίλος δεν έχει ούτε τον εαυτό του.

ΧΟΥΛ

Άγχος είναι ο τόκος των προβλημάτων, που πληρώνεται προκαταβολικά.

DEAN INGE

Να αγαπάς κάποιον, με το ενδεχόμενο, να τον μισήσεις και να τον μισείς, με το ενδεχόμενο να τον αγαπήσεις.

ΒΙΑΣ

Χρειάζεται χρόνος να αποδειχτεί ότι κάποιος είναι δίκαιος. Αντίθετα ο κακός φαίνεται ακόμη και από την πρώτη μέρα.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Ποτέ μην αναβάλεις για αύριο, ό,τι μπορείς να κάνεις μεθαύριο.

MARK TWAIN

Ποτέ να μην κάνεις τίποτε αισχρό, ούτε μαζί με άλλον, ούτε μόνος σου. Περισσότερο απ’ όλους να ντρέπεσαι τον εαυτό σου.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Αυτό που πρόκειται να κάνεις, μην το διαλαλείς από πρώτα γιατί αν αποτύχεις, θα γελοιοποιηθείς.

ΠΙΤΤΑΚΟΣ

Να μην προτείνεις το ξίφος για να σκοτώνεις, αλλά για να αμύνεσαι.

ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ

Όταν ευτυχείς, να μην είσαι υπερήφανος και όταν βρίσκεσαι σε δυσκολία, να μην ταπεινώνεσαι.

ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ

Στο φτωχό να προσφέρεις αμέσως και μην του πεις να έλθει αύριο.

ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ

Όταν ευεργετηθείς να το φυλάς στη μνήμη σου και όταν ευεργετείς να το λησμονείς.

ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ

Έχε θάρρος όταν λέγεις την αλήθεια, δε θα κάνεις ποτέ λάθος.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Δίκαιος άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτός που δεν αδικεί, αλλά αυτός που, ενώ μπορεί ν’ αδικεί, δε θέλει.

ΦΙΛΗΜΟΝΑΣ

Την τύχη με τον κόπο να κυνηγάς.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Δύο πράγματα είναι κυρίως αντίθετα στη λήψη ορθής απόφασης η ταχύτητα και η οργή.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Δύο περιστάσεις να θεωρείς κατάλληλες για να μιλάς ή για όσα γνωρίζεις πολύ καλά, ή για όσα είναι ανάγκη να μιλήσεις. Γιατί μόνο σ’ αυτές τις περιστάσεις η ομιλία είναι πιο καλή απ’ τη σιωπή. Στις άλλες περιστάσεις προτιμότερο είναι κανένας να σιωπά παρά να μιλάει.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Λογικός είναι όχι εκείνος που λυπάται για όσα δεν έχει, αλλά εκείνος που χαίρεται για όσα έχει.

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Για τους συνετούς είναι αρκετά αυτά που είναι αναγκαία.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Αυτός που ευεργετήθηκε, πρέπει να θυμάται την ευεργεσία σε όλη του τη ζωή, ενώ εκείνος που ευεργέτησε, ευθύς αμέσως να τη λησμονήσει.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

Περισσότερο αγαπούν οι ευεργέτες αυτούς που ευεργέτησαν, παρά αυτοί που ευεργετήθηκαν τους ευεργέτες τους.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Όποιος άνθρωπος δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα, δε γνωρίζει το νόμο της ανάγκης.

ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ

Η ματαιοδοξία είναι μια ταπεινή φιλοδοξία για τιποτένια πράγματα.

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ

Πολλοί, ενώ κάνουν τις αισχρότερες πράξεις, μιλούν με πολύ ωραίο τρόπο.

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Ο λύκος, που είναι το πιο άγριο ζώο, μοιάζει με το σκύλο, που είναι το πιο ήρεμο. Εκείνος που θέλει να είναι ασφαλής, πρέπει να φυλάγεται από αυτές τις ομοιότητες.

ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Οι πάρα πολύ πλούσιοι δεν είναι ενάρετοι, και, εφ’ όσον δεν είναι ενάρετοι, δεν είναι και ευτυχείς.

ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Ο τρελός διαφέρει από τον οργισμένο, μόνο ως προς τη χρονική διάρκεια.

ΚΑΤΩΝ

Τίποτε από τ’ ανθρώπινα δεν είναι σταθερό. Όταν έχεις αυτό κατά νου, ούτε θα χαρείς πάρα πολύ για την ευτυχία σου, ούτε θα λυπηθείς πολύ, όταν δυστυχείς.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Είναι χαρακτηριστικό δούλου το να μη λέγεις αυτά που σκέπτεσαι, όταν μάλιστα υπάρχει ανάγκη να μιλήσεις.

ΜΟΥΣΩΝΙΟΣ

Το να τολμά κάποιος τα αδύνατα, είναι χαρακτηριστικό ανθρώπου όχι φρόνιμου.

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Είναι προτιμότερο να πέσεις σε κόρακες, παρά σε κόλακες’ γιατί τα πρώτα τρώνε τα σώματα των πεθαμένων, ενώ οι κόλακες διαφθείρουν τις ψυχές των ζωντανών.

ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ

Κανένα άλλο θησαυρό δε θάχεις στην ψυχή σου πιο καλό, από το να ντρέπεσαι για κάτι κακό που έκανες.

ΘΕΟΓΝΙΣ

Ο φθονερός γίνεται εχθρός του εαυτού του γιατί κατέχεται συνέχεια από λύπες που μόνος του προκαλεί.

ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος, αν δεν μπορεί να επιβάλλεται στον εαυτό του.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Άριστα διοικείται η πόλη, στην οποία οι ενάρετοι άνθρωποι τιμούνται, και αντίθετα, οι κακοί παραμερίζονται.

ΣΟΛΩΝ

Όταν μάθεις να άρχεσαι, τότε θα είσαι ικανός να άρχεις.

ΣΟΛΩΝ

Όποιος καθόλου δεν αδικεί, δε χρειάζεται κανένα νόμο.

ΑΝΤΙΦΑΝΗΣ

Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη, που δεν έχει ούτε πολύ πλούσιους, ούτε φτωχούς πολίτες.

ΘΑΛΗΣ

Η φτώχεια σε δημοκρατία, είναι τόσο προτιμότερη από τη λεγόμενη ευημερία στα τυραννικά καθεστώτα, όσο προτιμότερη είναι η ελευθερία από τη δουλεία.

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Κανένας δε συμπαθεί εκείνον που φοβάται.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Το χειρότερο από τα περασμένα, μπορεί να γίνει το πιο ωφέλιμο για τα μέλλοντα.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

Με βάση την κατάληξη του τελευταίου συμβάντος, κρίνονται όλα τα προηγούμενα.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

Οι κόποι που γίνονται με τη θέλησή μας, μας προετοιμάζουν, ώστε να υπομένουμε πιο εύκολα τους ακούσιους.

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Το να ενεργείς σύμφωνα με τη φύση είναι νόμος της ζωής.

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Τίποτα δε γίνεται στην τύχη, αλλά τα πάντα προέρχονται από κάποια αιτία κι από κάποια ανάγκη.

ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ

Τίποτα χωρίς σκοπό δε γίνεται στη φύση.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Η δύναμη της ανάγκης είναι ακαταμάχητη.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Κάθε ενδιαμέσου πράγματος προηγείται και ακολουθεί ένα άλλο, και εκείνο που προηγείται, είναι αναγκαστικά η αιτία εκείνου που ακολουθεί.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Αυτό που ωφελεί στη λειτουργία της φύσης, είναι αναγκασμένη η φύση να το κάνει.

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ

Χωρίς βάσανα κανένας δεν υπάρχει κι όποιος έχει τα λιγότερα είναι πανευτυχής.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Δε θέλω να υποφέρω δυο φορές, την μια όταν πονάω, και την άλλη όταν το διηγούμαι πάλι.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Όταν σου συμβεί κάτι λυπηρό, αν μπορείς να σκεφθείς κάτι πιο λυπηρό, σκέψου το, και τότε να είσαι ευχαριστημένος που δε σου έτυχε το μεγαλύτερο, αλλά το μικρότερο.

ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Ο νους βλέπει κι ο νους ακούει τ’ άλλα είναι κουφά και τυφλά.

ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ

Μην ελπίζεις ποτέ, αν έκανες κάτι κακό, πως θα ξεφύγεις γιατί, αν ξεφύγεις από τους άλλους, δε θα ξεφύγεις από τον έλεγχο της συνειδήσεώς σου.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Είναι αδύνατο να είναι ελεύθερος ο άνθρωπος που είναι δούλος στα πάθη και εξουσιάζεται από αυτά.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ