Ό Γκαίτε έλεγε: «Δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνουμε, αλλά πώς την κάνουμε».

Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος κατέχει κάποια σημαντική κοινωνική ή πολιτική θέση, διαπιστώνει ένα κύμα από μεταβολές που συντελούνται γύρω απ' το πρόσωπό του. Αυτόματα συγκεντρώνει πάνω του την προσοχή του κόσμου. Oι ενέργειές του επηρεάζουν και συχνά κατευθύνουν την κοινή ζωή. Ακόμα και η ιδιωτική του ζωή γίνεται το επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Αυτή η προβολή, που κυμαίνεται μεταξύ διασημότητας και δόξας, πηγάζει από το δέος πού τρέφουν οι απλοί άνθρωποι για τον πετυχημένο, το μεγάλο, το σημαντικό. Βλέπει δηλαδή κανένας πίσω από τη μεγάλη θέση μία αναμφισβήτητα κι εξιδανικευμένα σημαντική προσωπικότητα. Η άποψη αυτή είναι σε πολλές περιπτώσεις σωστή και δικαιολογημένη.

Αρκετές φορές όμως ο χρόνος αποδεικνύει πλαστή την αξία, πού υποτίθεται πώς έχει ο άνθρωπος, πού ανέβηκε στην κοινωνική ή πολιτική ιεραρχία. Γι' αυτό το λόγο ή προσπάθεια δεν πρέπει να σταματά μετά την κατάχτηση της πρώτης επιτυχίας. Ο υπεύθυνος άνθρωπος πρέπει να καταβάλλει συνέχεια προσπάθεια για τελειοποίηση και άνοδο.

Πολλοί άνθρωποι κάνουν το πάν, για να ντυθούν με την αίγλη ενός αξιώματος. Δουλεύουν σκληρά, μελετούν, μοιράζουν υποσχέσεις, εξαγοράζουν συνειδήσεις, ωσότου φτάσουν στο σκοπό τους. Όλες όμως οι προσπάθειες εξανεμίζονται, όταν ο άνθρωπος που η κοινωνία τίμησε, δεν σφραγίζει την αξία του με τη συμπεριφορά του. Γιατί οι άνθρωποι, αν συγχωρούν πολλά σ' αυτόν που ανεβαίνει, είναι αφάνταστα απαιτητικοί από τον φτασμένο. 

Και είναι πολλά τα λάθη που οι μεγάλοι κάθε κοινωνίας έκαναν στο παρελθόν και εξακολουθούν να κάνουν και σήμερα. Άλλοι επαναπαύονται στη δόξα τους, ξεχνάνε τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο σύνολο και αδρανούν. Άλλοι εγκαταλείπουν τη γραμμή, που είχαν δηλώσει πως θα ακολουθήσουν πριν καταλάβουν το αξίωμα. Μ' αυτό τον τρόπο παραβαίνουν τις ίδιες τους τις υποσχέσεις. Άλλοι πάλι καταχρώνται την ελευθερία κινήσεων που τους προσφέρει η κοινή εμπιστοσύνη και προχωρούν σε ανέντιμες πράξεις, για το δικό τους συμφέρον.

Όταν όμως οι πολίτες διαπιστώσουν ότι το πρόσωπο που εμπιστεύτηκαν διαψεύδει τις προσδοκίες τους, αναιρούν τα ηθικά προνόμια που του είχαν παραχωρήσει και χάνεται ο θαυμασμός, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη. Το πρόσωπο απομυθοποιείται και δεν εμπνέει το θαυμασμό, όσο σπουδαία θέση κι αν κατέχει.

Συνεπώς, δεν τιμά η θέση τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος υπηρετεί τη θέση.