Πολυαγαπημένε και σεβαστέ μου πατέρα. (Ο επικήδειος στον Κωνσταντίνο Χρ. Ντζούφρα την 28-2-2012, εκφωνήθηκε από τον γιό του Χρήστο).

Πολυαγαπημένε και σεβαστέ μου πατέρα,

Η καμπάνα του χωριού σου ήχησε ξανά όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό για να αναγγείλει το θάνατό σου και να καλέσει τους χωριανούς να έρθουν να σε αποχαιρετήσουν.

Έχασες τη μάχη με τη ζωή  σ’ ένα διαρκή αγώνα που έδινες τα τελευταία χρόνια για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα υγείας με την πνευμονοπάθεια.

Πάλεψες πολλές φορές και είχες βγει νικητής έχοντας στο πλευρό σου τη μητέρα μας, τη σύντροφο της ζωής σου και όλη την οικογένειά σου.

Σήμερα επιστρέφεις εδώ στο Χαλίκι στο χωριό που γεννήθηκες πριν από 89 χρόνια.

 Στο χωριό που ντύθηκε στα κατάλευκα  με χιόνι για να σε υποδεχτεί. Εδώ   μεγάλωσες, πήγες σχολείο και άρχισες να παλεύεις από μικρό παιδί για να αντιμετωπίσεις τα δύσκολα χρόνια της φτώχειας και των πολέμων.

Αργότερα σε νεαρή ηλικία κατετάγης στη Χωροφυλακή και υπηρέτησες πέντε χρόνια στη διάρκεια του εμφυλίου στον Ταΰγετο, τη Σπάρτη και την Ευρυτανία. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις σε ανάγκασαν να παραιτηθείς και να επιστρέψεις στο χωριό. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και η ζωή σκληρή. 

Ο ιδρώτας σου με τον οποίο πότιζες και ξαναπότιζες τα άγονα χωράφια στα Κανάβια, τον Παλιόσταλο, στη Σαμονίτσα, στη Καρυά  δεν απέδιδαν αρκετό καλαμπόκι.  Αλλά ούτε το μεροκάματο των έντεκα δραχμών που δούλεψες στο δρόμο για τον Προυσσό ήταν αρκετό για να επιζήσεις την οικογένειά σου.

 Παντρεύτηκες τη Φωτεινή κόρη του Νικολάου και της Μαρίας Στίγκα από τα Εσωχώρια Ευρυτανίας το 1955 και ο  Θεός σας χάρισε τρία παιδιά και τρία εγγόνια.

Έτσι στις αρχές της δεκαετίας του 60 πήγες εργάτης στη Γερμανία. Επέστρεψες  και ανοίξατε στο Θέρμο μαζί με τη μητέρα μας το εστιατόριο «ΡΟΥΜΕΛΗ». Αργότερα το 1977 εγκαταστάθηκες στο Βύρωνα στην Αθήνα, εργάστηκες ως μάγειρας στο Λαϊκό Νοσοκομείο μέχρι τη συνταξιοδότησή σου το 1988.

Τα τελευταία χρόνια ερχόσουνα στο χωριό τα καλοκαίρια, καλλιεργούσες το αμπέλι, τον κήπο, τις καρυδιές και τις καστανιές.

Ενδιαφερόσουν σ’ όλη σου τη ζωή να γίνει το χωριό μας καλύτερο. Διετέλεσες πρόεδρος της κοινότητας του Χαλικίου τη δεκαετία του 1950 όταν κατασκευάστηκε το κτήριο του Δημοτικού Σχολείου, αρκετές βρύσες και άλλα κοινωφελή έργα. Έμπαινες πάντα μπροστά για το κοινό καλό.

Ήσουν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου των Απανταχού Χαλικιωτών.  Αγάπησες το χωριό μας και έγραψες δύο βιβλία. Στο πρώτο με τίτλο ‘Το αγαπημένο μου χωριό – Χαλίκι’ περιέγραψες την ιστορία του Χωριού και σύντομα βιογραφικά των χωριανών. Στο δεύτερο έγραψες την αυτοβιογραφία σου και τη ζωή σου και αποτελεί οικογενειακή έκδοση.

Είχες μόνο φίλους.

Ήσουν κοινωνικός άνθρωπος,  συμμετείχες στις χαρές και στα γλέντια του χωριού.

 Καλό ταξίδι πατέρα.

 (Ο επικήδειος στον Κωνσταντίνο Χρ. Ντζούφρα την 28-2-2012, εκφωνήθηκε από τον γιό του Χρήστο). 


Περισσότερα στη σελίδα "ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ"