ΣΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΘΕΙΟ ΜΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΝΤΖΟΥΦΡΑ Παναγιώτα Βασ. Στίγκα

«Παλιά μου χρόνια δύσκολα, παλιά και περασμένα, Πότε θα ξαναγύρετε, να ξανανοιώσω πάλι ....» 

Την αρχή από το δημώδες αυτό επέλεξες για το εξώφυλο του δεύτερου συγγραφικού σου έργου με τίτλο «Το Οδοιπορικό μιας Ζωής», λατρεμένε θείε Κώστα.  Κι αυτή η φράση, συνειδητά ή υποσυνείδητα επιλεγμένη, εκφράζει στο ακέραιο τη ζωή σου:  μια ζωή δύσκολη, χρόνια πολλά με πίκρες αλλά και με χαρές, χρόνια που χάραξαν τα περήφανα νιάτα σου και καθοδήγησαν τη μετέπειτα ζωή σου ως άξιου άνδρα, χρόνια που -παρά τις αντιξοότητες- θα λαχταρούσες να ξαναζήσεις! 

Θλιβερό το σημερινό καθήκον που σηματοδοτεί την αποχώρηση σου Θείε μου από τη ματαιότητα του κόσμου αυτού, αλλά και μέγιστη τιμή για έναν απλό άνθρωπο σαν κι εμένα, να με επιλέξεις σαν έναν από εκείνους που θα ήθελες να μιλήσουν για σένα.

 Θέλω λοιπόν να πω δυό λόγια για έναν Ασυνήθιστα ... «Συνηθισμένο Άνθρωπο», έναν άνθρωπο που είχα χαρακτηρίσει παλαιότερα ως «Άνθρωπο, με το Α κεφαλαίο».

 Αφορμή είχε σταθεί τότε η ανάγνωση αυτού του δεύτερου βιβλίου σου, του «Οδοιπορικού».  Μέσα από αυτό γνώρισα πολύ καλύτερα όχι το θείο μου, αλλά τον άνθρωπο Κωνσταντίνο Ντζούφρα. 

 Τι κι αν είχες τελειώσει μόνο το Δημοτικό;  Εγώ, μέσα από το βιβλίο σου σχημάτισα εικόνες μιας ολόκληρης ζωής που δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω από πρώτο χέρι, εικόνες τέτοιες που περισσότερο «μορφωμένοι» και «διανοούμενοι» δεν έχουν καταφέρει να ζωντανέψουν στο ελάχιστο.  Ποιά ήταν η ειδοποιός διαφορά;  Η απόλυτη αγνότητα, ο σεβασμός, η αληθινή αγάπη στη Φύση, στη Ζωή και στον Άνθρωπο, με τα οποία περιέγραψες το Οδοιπορικό σου. 

Περισσότερα στη σελίδα "ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ"